عشاق

در ذهن نیافرینمت میمیرم...             از شاخه اگر نچینمت میمیرم....                         ای عادت چشمهای بی حوصله ام....                                       یک روز اگر نبینمت میمیرم........ هر قصه یک ترانه                      هر ترانه خاطره ای دیگر                                                هر عشق یک ترانه ی بیدار است ......... ....... من شعر مینویسم تو با ترانه های عاشق من، عاشق تو با ترانه های تشنه ی من ، دریا                                          بر پنج خط ساز سفر، زخمه می شوی تو گریه می کنی تو لحظه های شعر مرا،ر خویش تجربه می کنی                                     یعنی مرا در بدترین و بهترین دقایق بودن تکرار می کنی یا با ترانه های من بر لب                       در مصاف جلا دان به مسخ خویش می شتابی  یعنی که با منی                       دیروز                             امروز                                   تا هنوز و همیشه... آیا زبان مشترک این نیست؟                          آن زبان تازه که میگفتم؟                                                      آیا زبان مشترک این نیست؟